Elk goed verhaal start met een interessante vraag. In dit geval: wie in godsnaam is J.B. Stessens? Ons welbekend van zijn straatnaam bij het ziekenhuis maar dat is het dan ook. Ondertussen weet ik dat J.B. Stessens honderd jaar geleden een Geels kunstenaar was en dat Karel Swolfs en Luc Vandecruys al een hele tijd bezig zijn met een catalogus en expo van zijn werk. Dat treft, want elke keer als ik in de Gasthuisstraat passeer stel ik mezelf de vraag: hoe in godsnaam zou het werk van J.B. Stessens eruitzien?

Ik moet bekennen dat ik hier een beetje valsspeel, aangezien ik deze show in mei al bijwoonde in Gent. Wat kan ik zeggen? Ik groeide op met Yevgueni. Het is het beste wat kleinkunst van mijn generatie te bieden heeft. Met teksten die in al hun eenvoud zo mooi zijn dat ik ze allemaal ken. Of je nu bang bent dat de wereld later een lelijk, oneindig groot vierkant zal zijn, je je broek scheurt aan het zadel van je fiets of je afvraagt waar Sara gebleven is: weet dat met Yevgueni alles, jep, alles hier weer opklaart!

Met het uitwerken van het Reveil Troostconcert voor Stad Geel vorig jaar heb ik mogen ervaren hoe waardevol artistiek werk rond rouw wel kan zijn. Eén intrigerend aspect hierbij is dat je als jonge maker, op één of andere manier, je eigen onervarenheid rond rouw probeert te balanceren met openheid. Alsof je zegt: ‘Ik weet natuurlijk nog niet veel maar ik wil dit wel met je delen.’ Ik ben dan ook heel erg benieuwd hoe de professionals van Collectief Elan(d), drie vrouwelijke makers van mijn leeftijd, met het thema rouw aan de slag gaan. Dat de makers van dit collectief ook regelmatig neerstrijken in de Kopergietery in Gent -nota bene gelegen in de straat waar ik zelf woon- sterkt me alleen maar in de gedachte dat dit een erg open én een erg waardevolle voorstelling wordt.

Nog niet zo lang geleden woonde ik enkele maanden in Zuid-Afrika. Een land waar cultuur nog vaak in het teken van onrecht staat. En waar men schoonheid inzet voor het smeden van samenhorigheid. Ik ken de kunsten van Tutu Puoane een beetje, al was het maar omdat Bart Peeters haar ooit in de spotlights zette. De poëzie van Lebo Mashile ken ik dan weer niet. Wat ik wel weet, is dat wanneer je poëzie combineert met Tutu haar stem, een Zuid-Afrikaans gevoel voor ritme en de ruwe eerlijkheid die de kunsten daar bezitten dan, goh jongens toch, dan gaan we iets wondermoois krijgen. Noem het mijn joker in deze selectie maar ik denk dat dit zomaar eventjes een voorstelling van absolute wereldklasse gaat zijn.